در حالی که رشد سریع سازمان های مستقل غیرمتمرکز (DAO) هیجان‌انگیز است، یک مسئله کلیدی حاکمیتی را نیز مطرح می‌کند – پتانسیل تسلط تعداد کمی از سهامداران که دارای تعداد زیادی توکن هستند. امکان چنین مشکلی که معمولاً مشکل «پلوتوکراسی» نامیده می‌شود، جنبه‌ای است که باید به بررسی آن پرداخت.
هدف این مقاله توضیح راه‌هایی برای رسیدگی به این مشکل و در عین حال تقویت یکپارچگی دموکراتیک DAO است.
1. تخصیص با رأی نسبی
یک راه انقلابی برای غلبه بر این مشکل، رای گیری درجه دوم (QV) است. برخلاف رأی‌گیری سنتی، QV هزینه‌های اضافی مرتبط با رأی‌های اضافی دارد. به عبارت دیگر، هر رأی اضافی به طور نامتناسبی به توکن های بیشتری نیاز دارد. این مکانیسم با ممانعت از انباشت آرا و تشویق رای گیری انتخابی با تمرکز بر موضوعاتی که واقعا برای رای دهندگان مهم هستند، زمینه دموکراسی حقیقی را هموار می کند.
2. الگویی از دموکراسی تفویضی
دموکراسی تفویضی یا دموکراسی شناور راه دیگری برای محافظت از DAO در برابر تمرکز بیش از حد قدرت است. دارندگان توکن این توانایی را دارند که حق رای را به نمایندگانی که به آنها اعتماد دارند واگذار کنند و اطمینان حاصل کنند که صدای آنها شنیده می شود. این مدل عناصر دموکراسی مستقیم و دموکراسی نمایندگی را برای افزایش تنوع و شمول در تصمیم‌گیری ترکیب می‌کند.
3. حق رای مادام العمر
تعهد طولانی مدت به DAO را می توان با حق رای با مدت زمان نگهداری توکن پاداش داد. این سیستم از انباشت سریع توکن ها برای دستکاری تصمیمات جلوگیری می کند و وفاداری و مسئولیت پذیری را در بین شرکت کنندگان ارتقا می دهد.
4. تأیید هویت منحصر به فرد برای اطمینان از یک رأی برای هر نفر
مفهوم “یک نفر، یک رای” در قلب هر دموکراسی قرار دارد. برای پیروی از این اصل، DAO ها می توانند سیستم های احراز هویت منحصر به فردی را پیاده سازی کنند که تضمین می کند هر عضو از حق رای برابر برخوردار است. با این حال، چالش های حفظ تمرکززدایی و ناشناس بودن باید با دقت مورد رسیدگی قرار گیرد. راه‌حل‌های فن‌آوری جدید، مانند پلت‌فرم‌های هویت غیرمتمرکز ممکن است کلید دستیابی به این تعادل باشد.
5. ساختار حکومتی سطحی
برای مبارزه با تسلط مبتنی بر توکن، DAO ها می توانند ساختارهای حاکمیتی چند لایه ایجاد کنند که در آن تصمیمات خاص باید از آستانه های رأی گیری متعدد عبور کنند. هر لایه می‌تواند توزیع متفاوتی از حق رای داشته باشد، که بیشتر تضمین می‌کند که هیچ نهادی نمی‌تواند نتیجه رای را دیکته کند.
6. محدودیت در حق رای فردی
راه دیگر برای حفظ ساختار دموکراتیک، تعیین حداکثر محدودیت رای برای هر آدرس است. این موضوع توزیع یکنواخت حق رای در DAO را تضمین می کند.
7. مدل حکومت ترکیبی
یک مدل حکمرانی ترکیبی به ایجاد تعادل بین رای گیری نمادین و سیستم یک نفر یک رای کمک می کند. این مدل‌ها می‌توانند یک مکانیسم حکمرانی دوگانه ارائه دهند که در آن برخی از تصمیم‌ها از طریق رای‌گیری رمزی و برخی دیگر از طریق یک سیستم یک نفر یک رای گرفته می‌شوند. این تعادل تضمین می کند که دارندگان توکن اولیه و ثانویه در تصمیم گیری مشارکت دارند.
8. کمیته رای
رویکرد دیگر ایجاد کمیته های رای گیری تصادفی برای تصمیم گیری های خاص است. اعضای کمیته را می توان به صورت تصادفی از بین دارندگان توکن انتخاب کرد و تصمیمات را می توان بر اساس اکثریت کمیته اتخاذ کرد. این موضوع تضمین کننده انصاف است و از تسلط یک نهاد بر تصمیم گیری DAO جلوگیری می کند.
9. رای گیری در مورد سهامداران خاص
ایجاد حق رأی جداگانه برای سهامداران مختلف بر اساس سطح مشارکت و نقش آنها در DAO نیز یک رویکرد مفید است.
نویسنده: پویان قمری، اقتصاددان و نظریه پرداز اقتصادی
