برترین پلتفرم‌های قرارداد هوشمند

پلتفرم‌های قرارداد هوشمند متعددی با هدف پیاده‌سازی این فناوری به‌وجود آمده‌اند که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند.

ما در دورانی زندگی می‌کنیم که قرارداد هوشمند یا Smart Contract به فناوری رایج و پرطرفدار آن تبدیل شده است. پس از آن که بیت کوین و انواع دیگر ارز دیجیتال نشان دادند که سیستم‌های پرداخت نقطه به نقطه را می‌توان در شبکه‌های غیرمتمرکز پیاده‌سازی کرد، نوبت به کاربرد دیگری از بلاک چین به‌نام قرارداد هوشمند رسید. قراردادهایی که قصد دارند آینده‌ی صنایعی همچون حسابداری، امور مالی و حقوق را دگرگون کنند.

ارز دیجیتال چیست ؟

اتریوم (Ethereum) را می‌توان دلیل اصلی افزایش محبوبیت و شهرت قراردادهای هوشمند دانست. اتریوم و ارز دیجیتال آن یعنی اتر پس از بیت کوین به شهرت رسیدند و روی دیگری از فناوری بلاک چین را به جهانیان نشان دادند. رویی که شامل دو فناوری مهم اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز (Dapps) و قراردادهای هوشمند می‌شد.

در مطلب قبلی آشنایی با مفاهیم رمزارز، سعی کردیم تا تعریفی کامل از قرارداد هوشمند و کاربردهای آن ارائه کنیم. در این مطلب قصد داریم تا برخی از محبوب‌ترین پلتفرم‌ها برای توسعه‌ قراردادهای هوشمند را معرفی کرده و قابلیت‌های آنها را با یکدیگر مقایسه کنیم. پیش از پرداختن به پلتفرم‌ها بهتر است نگاهی مجدد به مفاهیم اولیه قرارداد هوشمند داشته باشیم.

قرارداد هوشمند چیست؟

قرارداد هوشمند را می‌توان به تعریف ساده قرارداد خودکار یا اتوماتیک تعریف کرد. چنین قراردادهایی پس از فراهم شدن شرایطی مشخص،‌ به‌صورت خودکار اجرا می‌شوند و طرفین درگیر در قرارداد را مطلع می‌کنند. اجرای فرایندها نیز در شبکه‌های غیرمتمرکز بلاک چین کنترل می‌شود.

با توجه به تعریف اولیه‌ی قرارداد هوشمند، به نیازهای کاربری از چنین قراردادهایی می‌رسیم. در ابتدا باید بدانیم که هر فرایند اجرا شده در بلاک‌چین باید غیرقابل تغییر بوده و همچنین توانایی اجرا از گره‌های متعدد شبکه (نود – Node) بدون اختلال در تمامیت شبکه را داشته باشد. درنتیجه، کاربرد مورد انتظار از قرارداد هوشمند در فاکتورهای زیر خلاصه می‌شود:

• قطعی
• قابل فسخ
• ایزوله

خاصیت قطعی بودن

قطعی بودن یک برنامه بدین معنا است که با هر بار دریافت ورودی‌های یکسان، خروجی‌های یکسان بدهد. به‌عنوان مثال اگر ۴=۳+۱، پس همیشه ۳+۱ با ۴ برابر می‌شود. درنتیجه وقتی برنامه‌ای در کامپیوترهای متعدد خروجی یکسانی را برای ورودی‌‌های یکسان داشته باشد، می‌توان آن را قطعی نامید. شاید در نگاه اول چنین خاصیتی را بی‌معنی بدانید، اما در برخی مواقع، برنامه‌های کامپیوتری رویکردهای غیرقطعی از خود نشان می‌دهند:

• استفاده از عملگرهای غیرقطعی: وقتی برنامه‌نویس از عملگرهایی غیرقطعی در برنامه‌ی خود استفاده کند، نتایج نیز غیرقطعی خواهند بود.
•  منابع داده غیرقطعی: اگر برنامه‌ای به‌صورت مداوم داده‌های خود را از منبعی دریافت کند و آن منبع غیرقطعی باشد، برنامه نیز غیرقطعی خواهد شد. به‌عنوان مثال برنامه‌ای را تصور کنید که ۱۰ جست‌و‌جوی اول گوگل برای عبارتی خاص را به‌عنوان ورودی دریافت می‌کند. قطعا ورودی‌های چنین برنامه‌ای غیرقطعی خواهند بود.
•  تقاضا از برنامه‌ی دیگر (Dynamic Call): در برخی مواقع برنامه‌ها، خروجی‌های برنامه‌های دیگر را به‌عنوان ورودی انتخاب می‌کنند. از آنجایی که مقصد تقاضاهای برنامه تنها در زمان اجرا فعال می‌شود، برنامه‌ی مورد نظر طبیعت غیرقطعی پیدا می‌کند.

خاصیت قابل فسخ بودن

در منطق‌های ریاضیاتی خطایی به‌نام «مسئله‌ توقف» داریم. در تعریف ساده این خطا می‌گوید که نمی‌توان زمان مورد نیاز برای اجرای یک فرایند توسط یک برنامه را مشخص کرد. در سال ۱۹۳۶، آلن تورینگ چنین مسئله‌ای را درباره برنامه‌های کامپیوتری مطرح کرد. او گفت که هیچ‌گاه نمی‌توان با قطعیت مشخص کرد که آیا برنامه‌ای در بازه‌ زمانی مشخص اجرا می‌شود یا خیر.

مسئله‌ بالا یکی از چالش‌های ذاتی قراردادهای هوشمند محسوب می‌شود. طبق تعریف قراردادها باید زمان مشخص برای اجرا داشته باشند. برای حل چنین چالشی ابزارهایی وجود دارد که اصطلاحا پس از دوره مشخص قرارداد را پایان می‌دهند تا کاربران وارد چرخه بی‌نهایت نشوند:

• ناکاملی تورینگ: بلاک چینی که از لحاظ استانداردهای تورینگ کامل نباشد، کاربری محدودی خواهد داشت و درنهایت امکان وارد شدن به چرخه‌ بی‌نهایت در آنها وجود ندارد.
•  کنترل مرحله یا نرخ کارمزد: در رویکرد کنترل مرحله، برنامه‌ها می‌توانند تعداد قدم‌ها یا مرحله‌های پیموده شده را محاسبه کنند. به بیان دیگر تعداد دستورالعمل‌های اجرا شده هم محاسبه می‌شود. رویکردی دیگر نیز وجود دارد که کارمزدها را محاسبه می‌کند. در چنین حالتی قراردادها با کارمزدی پیش پرداختنی اجرا می‌شوند. هر دستورالعمل اجرایی نیاز به مقدار مشخصی کارمزد دارد و اگر هزینه‌ای بیش از مقدار مشخص شده پرداخت شود، اجرا متوقف خواهد شد.
• زمان‌سنج: در ساده‌ترین راهکار، زمان‌سنجی استفاده می‌شود که در صورت افزایش زمان اجرای قرارداد به بیش از زمان مشخص شده، فرایند را متوقف می‌کند.

خاصیت ایزوله بودن

هر فردی می‌تواند در یک بلاک چین، قرارداد هوشمند بارگذاری کند. به‌همین دلیل احتمال وجود ویروس یا بدافزار عمدی یا غیرعمدی در قراردادهای هوشمند وجود دارد. اگر قرارداد هوشمند ایزوله نباشد، می‌تواند تمامی سیستم را آلوده کند. درنتیجه حفظ قراردادها در محیطی جدا و ایزوله، اهمیت زیادی در حفظ کل اکوسیستم از اثرات منفی دارد.

روش‌های پیاده‌سازی پلتفرم‌های قرارداد هوشمند

قابلیت‌های الزامی برای قراردادهای هوشمند، عموما به‌صورت دو روش مختلف اجرا می‌شوند. همین روش‌های اجرایی، یکی از فاکتورهای تفاوت پلتفرم‌های قرارداد هوشمند است. به‌طور کلی پلتفرم‌ها از دو روش Virtual Machine و Docker برای پیاده‌سازی قرارداد هوشمند استفاده می‌کنند. اتریوم و نئو از مهم‌ترین استفاده کننده‌ها از روش ماشین مجازی و فابریک پلتفرم استفاده کننده از روش داکر محسوب می‌شود. در جدول زیر، الزامات قرارداد هوشمند را در روش‌های اجرایی مختلف مقایسه می‌کنیم. برای نمونه اتریوم و فابریک را به‌عنوان پلتفرم هر روش در نظر گرفته‌ایم.

با نگاهی به جدول بالا متوجه برتری ماشین‌های مجازی بر سیستم داکر می‌شویم.  در ادامه به پیش‌نیازهای فنی برای اجرای اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز اشاره می‌کنیم.

اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز Dapp چه پیش‌نیازهایی دارند

اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز در کنار قراردادهای هوشمند از کاربردهای پلتفرم‌های این حوزه هستند. درواقع کاربردهای مذکور اکثر اوقات هم‌پوشانی بسیاری با هم دارند. به‌هرحال Dappها نیز برای اجرای بهینه و درنهایت کسب محبوبیت در میان کاربران عادی نیاز به ویژگی‌های اولیه دارند که در ادامه به آنها می‌پردازیم.

در قدم اول هر اپلیکیشن باید قابلیت مقیاس‌پذیری بالا و پشتیبانی از میلیون‌ها کاربر احتمالی را داشته باشد. چنین قابلیتی خصوصا برای آنهایی که بازارهای اصلی را هدف گرفته‌اند، حیاتی محسوب می‌شود.

در مرحله‌ بعدی پلتفرم‌ها باید به توسعه‌دهنده‌ها امکان توسعه اپلیکیشن‌های رایگان را بدهند. درواقع هیچ کاربری برای استفاده از اپلیکیشن‌های پلتفرم نباید هزینه پرداخت کند.

قابلیت به‌روزرسانی از الزامات دیگر پلتفرم‌های اپلیکیشن غیرمتمرکز است. پلتفرم‌ها باید به توسعه‌دهنده‌ها امکان دهند که هر زمان و تحت هر شرایطی، اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز خود را به‌روزرسانی کنند. به‌علاوه در صورت وقوع باگ در اپلیکیشن نیز باید بدون تداخل در فرایندهای کل پلتفرم، قابلیت باگ‌زدایی وجود داشته باشد.

تأخیر پایین در اجرای عملکردها نه‌تنها در اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز بلکه در همه اپلیکیشن‌ها یک نیاز حیاتی محسوب می‌شود. اجرای Dapp باید با سرعت و روانی هرچه بیشتر باشد تا کاربران به استفاده‌ بیشتر ترغیب شوند.

برترین پلتفرم‌های قرارداد هوشمند و Dapp

از میان پلتفرم‌های متعددی که برای پیاده‌سازی قرارداد هوشمند و اپلیکیشن غیرمتمرکز در بازار وجود دارد، اتریوم بیش از همه شناخته شده است و از پلتفرم‌های قرارداد هوشمند است که مخاطبین زیادی دارد. با این وجود رقبای متعددی برای این سرویس به وجود آمده‌اند که از میان آنها می‌توان به کونوس اسکرو، نئو، استلار، EOS، کاردانو و فابریک اشاره کرد. در ادامه به معرفی و بررسی برترین پلتفرم‌های قرارداد هوشمند می‌پردازیم.

کونوس اسکرو – Counos Escrow

کونوس پلتفرم یکی از برترین و مطمعن ترین پلتفرم‌های قرارداد هوشمند در جهان است. مقاله های بیشتری را در سکه نیوز درباره این سرویس بخوانید.

سرویس کونوس اسکرو یک اسکروی رمزارزی بسیار کاربردی می باشد، مخصوصا وقتی که مقدار زیادی از پول میان باشد؛ به عنوان مثال وقتی کسی می خواهد کالا ها یا خدمات را به فروش رساند اما نمی خواهد پیش از کسب اطمینان از دریافت هزینه آنها را تحویل دهد، و از سوی دیگر وقتی کسی می خواهد کالاها یا خدمات را به خریداری رساند اما او نیز نمی خواهد پیش از اطمینان از دریافت کالاها یا خدمات هزینه را پرداخت کند. کونوس اسکرو خدمات مالی آنلاین را با استفاده از رمزارزهایی مانند بیت کوین، کونوس کوین، کونوس ایکس، و غیره اراده می دهد.

اتریوم – Ethereum

برای معرفی ابتدا به اولین پلتفرم قرارداد هوشمند می‌پردازیم که برای اولین بار مفهوم Smart Contarct را به‌صورت عملی نشان داد. مدیران اتریوم در وبسایت خود برای معرفی نوشته‌اند:

اتریوم یک پلتفرم غیرمتمرکز است که قراردادهای هوشمند را اجرا می‌کند. اپلیکیشن‌هایی که دقیقا همان‌طور که برنامه‌ریزی شده‌اند، فعالیت می‌کنند. فعالیتی که بدون هرگونه خرابی، سانسور، کلاهبرداری یا دخالت عوامل واسط اجرا می‌شود. این اپلیکیشن‌ها روی یک بلاک‌‌چین شخصی‌سازی شده اجرا می‌شوند.

صرف‌نظر از توضیح بالا، اتریوم تلاش می‌کند تا به پلتفرم نهایی نرم‌افزار در آینده تبدیل شود. درواقع اگر در آینده همه به سمت غیرمتمرکز بودن و اپلیکیشن‌های Dapp روی بیاورند، اتریوم قصد دارد که در خط مقدم باشد.

ماشین مجازی اتریوم یا EMV همات ماشینی است که همه‌ی فعالیت‌های قراردادها در آن صورت می‌گیرد. ماشین مذکور ماشینی از نوع Turing Complete است که در معماری ۲۵۶ بیتی فعالیت می‌کند. Turing Complete یعنی با اختصاص دادن منابع و حافظه‌ی کافی، هر برنامه‌ای در این ماشین قابلیت حل هر مسئله‌ای را خواهد داشت.

توسعه‌دهنده‌ها برای کار در محیط EVM باید با زبان برنامه‌نویسی Solidity آشنا باشند. زبان مذکور شباهت زیادی به ECMAScript، اسکریپت استانداردسازی جاوااسکریپت دارد.

اتریوم سندی برای طراحی قرارداد هوشمند و اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز دارد. سندی که به‌نام Ethereum Design Rationale شناخته می‌شود و مطالعه‌ آن برای افرادی که قصد توسعه قرارداد هوشمند یا اپلیکیشن دارند به‌نوعی الزامی است.

Gas در پلتفرم اتریوم چه معنایی دارد

گاز یا Gas یکی از اصطلاحاتی است که در پلتفرم اتریوم با آن سروکار داریم. به‌زبان ساده گاز خون جاری در پلتفرم است و به‌عنوان واحدی برای اندازه‌گیری نیاز پردازشی برای اجرای فعالیت مشخص کاربرد دارد.

هر فرایندی اعم از تراکنش مالی، اجرای قرارداد هوشمند یا حتی عرضه‌ اولیه سکه (ICO)‌در پلتفرم اتریوم نیاز به مقدار مشخصی گاز دارد. گاز به‌عنوان ابزاری برای محاسبه کارمزد مورد نیاز برای اجرای فرایندها شناخته می‌شود.

وقتی فردی یک قرارداد هوشمند را در اتریوم ثبت کند، مقدار مشخصی Gas نیز برای آن در نظر می‌گیرد. پس از اجرایی شدن قرارداد، اجرای هر مرحله به همان مقدار مشخص گاز نیاز خواهد داشت. فرایند مصرف گاز نیاز به توضیحات بیشتر دارد که در مراحل بعدی به آنها می‌پردازیم.

با وجود آن که اتریوم راه را برای قراردادهای هوشمند باز کرد، این پلتفرم هنوز نیاز به بهبود دارد و انواع نوآوری‌ها درحال آزمایش در آن هستند. جدیدترین تغییر در ساختار اتریوم نیز فرایند کار با اثبات سهام (Proof of Stake) است که به زودی پیاده‌سازی می‌شود.

` قابلیت‌های زیر را دارند:

• می‌توانند با امضای چند حساب کاربری اتریوم اجرا شوند. به‌بیان دیگر می‌توان قراردادی را تنها در صورتی اجرا کرد که تعداد مشخصی حساب کاربری آن را تأیید کرده باشند.
• قابلیت ارائه‌ی خروجی و ابزار به دیگر قراردادها در پلتفرم اتریوم را دارند.
• ذخیره‌ی اطلاعات پیرامون مالکیت، ثبت‌نام‌ها، مجوزهای مالکیت، حقوق اپلیکیشن‌ها و غیره.
• مدیریت تفاهم‌نامه‌ها بین افراد مختلف که می‌تواند شبیه به مواردی همچون اجاره، همکاری‌های تجاری و حتی بیمه پیاده‌سازی شود.
• کدنویسی برای ارائه‌ی توکن‌ها همچون ICO یا عرضه اولیه سکه که نوعی جمع‌سپاری برای دریافت سرمایه استارتاپ محسوب می‌شود. استانداردهای متعددی همچون ERC-20، ERC223 و ERC77 برای ارائه‌ی توکن‌ها وجود دارد که ERC-20 با وجود باگ‌های فراوان از همه پرطرفدارتر است.

EOS

EOS با هدف تبدیل شدن به سیستم‌عاملی غیرمتمرکز متولد شد که توانایی پشتیبانی از اپلیکیشن‌های غیر متمرکز در مقیاس صنعتی را داشته باشد. ایده‌ اولیه جذاب به‌نظر می‌رسد و علاوه بر آن موارد دیگری هم موجب جلب توجه کاربران به EOS شد.

بنیان‌گذاران EOS تلاش می‌کنند تا نرخ کارمزد را به‌صورت کامل از تراکنش‌ها حذف کنند. به‌علاوه آنها ادعا کرده‌اند که توانایی پیاده‌سازی میلیون‌ها تراکنش را در هر ثانیه دارند.

مزیت‌های بالا باعث شد تا توسعه‌دهنده‌های Dapp به پلتفرم EOS علاقه‌مند شود. در ادامه نحوه پیاده‌سازی ادعاها در پلتفرم را شرح می‌دهیم.

پلتفرم EOS روی ساختاری بر اساس مالکیت عمل می‌کند. درنتیجه کاربران نسبت به سهم مالکیت خود می‌توانند از منابع پردازشی استفاده کنند. به‌بیان دیگر اگر شما N عدد توکن EOS داشته باشید، به مقدار ضریبی از همین دارایی می‌توانید تراکنش انجام دهید.

هزینه‌ اجرا و نگهداری اپلیکیشن‌ها در پلتفرم اتریوم برخی اوقات بسیار زیاد می‌شود و تنها پرداخت هزینه Gas برای منصرف کردن توسعه‌دهنده‌ها کافی است. درمقابل EOS به‌جای اجاره دادن قدرت پردازشی، مالکیت سهمی از پردازش را به کاربر می‌دهد. به بیان ساده‌تر اگر شما با خرید توکن EOS، یک هزارم از سهام پلتفرم را در اختیار داشته باشید، به همان میزان قدرت پردازشی به شما داده می‌شود.

بنیان‌گذارهای EOS برای حفظ پایداری پلتفرم نیز از مکانیزم DPOS استفاده می‌کنند. DPOS مخفف عبارت Delegated Proof of Stakes است که در مقاله‌های بعدی به تفصیل به آن می‌پردازیم.

زبان مورد استفاده در پلتفرم EOS، زبان WebAssembly یا WASM است که مزیت‌های متعددی دارد. این زبان سریع‌تر بوده و بازدهی بیشتری دارد، متن‌باز بوده و دیباگ کردن آن آسان‌تر است و همچنین امنیت بیشتری به توسعه‌دهنده ارائه می‌کند.

پلتفرم EOS انتخابی مناسب برای توسعه اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز در ابعاد صنعتی و حرفه‌ای است. در مقام مقایسه اگر بخواهید مثلا یک توییتر غیرمتمرکز در پلتفرم اتریوم توسعه دهید، کاربران برای هر بخش از فرایند توییت کردن باید مقداری Gas هزینه کنند. در پلتفرم EOS چنین هزینه‌ای نیاز نیست چون فرایندها بدون کارمزد انجام می‌شوند. البته EOS به‌اندازه اتروم غیرمتمرکز نیست و اپلیکیشن‌هایی با نیاز به سطح بالایی از عدم تمرکز نمی‌توانند به‌خوبی از آن بهره ببرند.

EOS شهرت کمتری نسبت به اتریوم دارد، اما فرایند Airdropping در آن توانست توجه کاربران متعددی را به‌عنوان ابزاری جایگزین ICO به خود جلب کند.

استلار – Stellar

استلار در سال ۲۰۱۴ به‌صورت هاردفورکی از پروتکل ریپل و توسط جد مک‌کالب و جویس کیم توسعه داده شد. در توضیح اولیه وبسایت استلار می‌خوانیم که این پلتفرم برای اتصال بانک‌ها، سیستم‌های پرداخت و مردم طراحی شد. هدف نهایی آنها یکپارچه‌سازی بخش‌های مذکور است تا تراکنش مالی با سرعت بالاتر و تقریبا بدون هزینه انجام شود.

با استفاده از استلار می‌توان فرایند تبادل پول را با سرعت بالا و هزینه پایین انجام داد. قراردادهای این پلتفرم بر خلاف اتریوم تورینگ کامل نیستند. از مزیت‌های عالی استلار می‌توان به زمان ۵ ثانیه‌ای برای تأیید تراکنش‌ها و همچنین کارمزد بسیار پایین به ارزش ۰.۰۰۰۰۰۰۲ دلار اشاره کرد.

کاردانو – Cardano

کاردانو یکی از جذاب‌ترین پروژه‌های قرارداد هوشمند است. این پلتفرم نیز مانند اتریوم برای قراردادهای هوشمند استفاده می‌شود و امنیت خود را از طریق ساختارهای لایه‌ای تأمین می‌کند. رویکرد کاردانو به‌نوعی انحصاری بوده و بر اساس فلسفه‌های علمی و تحقیقات دانشگاهی توسعه یافته است.

مکانیزم کاردانو تا حدودی بر اساس اثبات سهام فعالیت می‌کند و Ouroboros نام دارد. برای پیاده‌سازی قراردادهای هوشمند در این پلتفرم نیز باید از زبان Plutus استفاده کنید که بر مبنای Haskell است. زبان‌های مذکور بر خلاف زبان‌های سنتی همچون ++C دستوری نبوده و تابعی هستند.

زبان‌های تابعی از لحاظ فرایندهای ریاضیاتی منطقی‌تر بوده و در نتیجه برای توسعه قراردادهای هوشمند امن‌تر هستند. درواقع تأیید عملکرد برنامه‌های چنین زبان‌هایی از لحاظ ریاضی آسان‌تر است.

نئو – NEO

پلتفرم نئو قبلا به‌نام Antshares شناخته می‌شود و به «اتریوم چین» مشهور است. در وبسایت نئو برای توضیح آن می‌خوانیم: «نئو یک پروژه‌ بلاک‌چین غیرانتفاعی گروهی است که با هدف استفاده از فناوری بلاک چین و هویت دیجیتال برای دیجیتای کردن دارایی‌ها، مدیریت دارایی‌های دیجیتال با استفاده از قراردادهای هوشمند و ساختن اقتصادی هوشمند در شبکه‌ای توزیع شده فعالیت می‌کند. نئو نیز  یکی از برترین پلتفرم‌های قرارداد هوشمند است.

نئو توسط شرکت چینی OnChain در شانگهای توسعه یافت. دا هانگ‌فی و اریک ژانک مدیرعامل و مدیر فناوری OnChain هستند. فرایند تحقیق و توسعه در سال ۲۰۱۴ شروع شد و شرکت آن‌چین در سال ۲۰۱۶ به فهرست ۵۰ شرکت برتر حوزه فین‌تک راه یافت.

نئو علاوه بر ساخت پلتفرمی برای قراردادهای هوشمند قصد دارد تا مانع زبان برنامه‌نویسی را از سر راه توسعه‌دهنده‌ها بردارد. درحالی که توسعه قرارداد در اتریوم نیازمند آشنایی با زبان Solidity است، توسعه‌دهنده‌ها می‌توانند در نئو با هر زبانی حتی جاوا اسکریپت، قرارداد توسعه دهند.

پلتفرم قرارداد هوشمند نئو به‌نام Neo Smart Contract 2.0 شناخته می‌شود و ۳ بخش اصلی دارد:

• NeoVM
• InteropService
• DevPack

بخش NeoVM همان ماشین مجازی پلتفرم است که طبق ادعای بنیان‌گذارها ماشین مجازی سبکی است که شباهت زیادی به JVM و .Net Runtime دارد. ماشین مذکور مانند یک پردازنده‌ی مجازی عمل کرده که دستورالعمل‌های قرارداد را به‌ترتیب اجرا می‌کند. ماشین نئو توانایی انجام فعالیت‌های گوناگون را با سرعت بالا دارد و در نتیجه محیطی مناسب برای اجرای قراردادهای هوشمند است.

بخش InteropService کاربردپذیری قراردادهای هوشمند را افزایش می‌دهد. این ابزار به قراردادهای هوشمند امکان می‌دهد تا به داده‌های خارج از NeoVM دسترسی داشته باشند. چنین رویکردی بدون ایجاد تداخل در بازدهی و پایداری سیستم رخ می‌دهد.

بخش DevPack به‌عنوان کامپیالری برای ماشین مجازی عمل می‌کند. از آنجا که توسعه برنامه و قرارداد به هر زبانی در ماشین مجازی نئو امکان دارد، DevPack برای تبدیل برنامه‌ها به زبان قابل اجرا در ماشین مجازی وارد عمل می‌شود. همین رویکرد، زمان مورد نیاز برای توسعه اپلیکیشن و قرارداد را در نئو کاهش می‌دهد.

هایپرلجر فابریک – Hyperledger Fabric

هایپرلجر توسط بنباد لینوکس طراحی شد و ادعا می‌کند که فناوری‌های گوناگون مبتنی بر بلاک‌چین را به کاربران ارائه می‌کند. آنها می‌گویند در میان مدیران پروژه انواع متخصصان از حوزه‌های مالی، بانک‌داری، اینترنت اشیاء، زنجیره تأمین، ساخت‌وتولید و فناوری‌های مرتبط حضور دارند.

از میان مشهورترین پروژه‌هایی که با استفاده از هایپرلجر توسعه یافت می‌توان به پروژه Fabric شرکت I‌BM اشاره کرد. فابریک بر خلاف تصور موجود، بلاک‌چین نیست بلکه ابزاری است که به‌کمک آن می‌توان راهکارهای مبتنی بر بلاک‌چین را به‌صورت ماژولی توسعه داد.

با استفاده از فابریک می‌توان بخش‌های مختلف بلاک‌چین از اجماع گرفته تا سرویس‌های عضویت را به‌صورت وصل کردن بخش‌ها به یکدیگر توسعه داد. به‌علاوه افراد می‌توانند شبکه‌های اختصاصی بلاک‌چین خود را به فابریک متصل کنند و از مزایای آن بهره‌مند شوند.

فریمورک فابریک بر اساس زبان برنامه‌نویسی Go توسعه یافت. سیستم قراردادهای هوشمند نیز به‌نام Chaincode شناخته می‌شود.

Aion

این پلتفرم قرارداد هوشمند قابلیت ارتباط بین بلاک‌چین‌های مختلف را با پروتکل‌های موسوم به Bridging فراهم می‌کند. به بیان ساده چنین قابلیتی امکان ایجاد تراکنش را هم بین بلاک‌چین‌های مختلف فراهم می‌کنند.البته بلاک چین‌هایی که قصد حضور در اکوسیستم Aion را دارند باید برخی پیش‌نیازها را داشته باشند.

پلفرتم Aion از AVM به‌عنوان ماشین مجازی استفاده می‌کند که نسخه‌ای بهبودیافته از JVM است. درحال حاضر کرنل اصلی بر پایه‌ جاوا فعالیت می‌کند و در نتیجه توسعه‌دهنده‌ها باید از زبان‌هایی همچون پایتون یا Groovy برای نوشتن قراردادهای هوشمند استفاده کنند. البته در مراحل بعدی همه فعالیت‌ها بر اساس زبان اختصاصی پلتفرم به‌نام Aion اجرا خواهند شد.

NEM

پلتفرم NEM با ادعای مقیاس‌پذیرتر بودن نسبت به اتریوم فعالیت می‌کند. بخشی از مقیاس‌پذیری بالاتر هم با تعداد تراکنش‌های بیشتر در ثانیه احساس می‌شود. NEM سرعت بیشتر، امنیت بیشتر و فناوری قرارداد هوشمند ساده‌تری نسبت به اتریوم دارد.

از لحاظ غیر متمرکز بودن NEM متمرکزتر از اتریوم است، اما سطح امنیت آن بالاتر بوده و تراکنش‌ها نیز با سرعت بالاتری تأیید می‌شوند. به‌علاوه زبان برنامه‌نویسی آن نیز سبک‌تر است.

منابع : blockgeeks – cointelligence – سکه نیوز

مطالب مرتبط:

چشم‌انداز قراردادهای هوشمند

گس (Gas) در اتریوم چیست؟

برنامه غیرمتمرکز (Dapp) چیست؟

قرارداد هوشمند چیست؟ چه کاربردی دارد؟

کاردانو چیست؟ همه نکاتی که باید درباره کاردانو و آدا Ada بدانید