تفاوت بین قیمت پیشنهادی و قیمت درخواستی چیست؟
تفاوت بین قیمت پیشنهادی و قیمت درخواستی به معنی تفاوت قیمت درخواستی برای یک دارایی در بازار با قیمت پیشنهادی آن است. تفاوت بین قیمت ها اساسا به معنی اختلاف بالاترین قیمتی است که خریدار مایل به پرداخت برای خرید یک دارایی است و پایین‌ترین قیمتی یک فروشنده حاضر است فروش آنرا قبول کند. فردی که به دنبال فروش است قیمت پیشنهادی را دریافت می‌کند و شخصی که به دنبال خرید است قیمت درخواستی را ارائه می‌دهد.
درک تفاوت بین قیمت ها
قیمت اوراق بهادار، برداشت منحصر بفرد یک بازار از ارزش خود در هر مرحله زمانی است. برای درک اینکه چرا اصلا قیمت پیشنهادی و درخواستی وجود دارند باید دو عامل مهم در هر تراکنشی را در نظر گرفت، یعنی تعیین‌کننده قیمت (تبادل کننده) و سازنده‌ی بازار (طرف مقابل).
سازنده‌ی بازار که معمولا کارگزاران مالی هستند تفاوت‌های بین قیمت ها را برای اوراق بهاداری که تعیین کننده قیمت با آن تراکنش انجام می‌دهد را مشخص می‌کنند. این تفاوت در واقع قیمت تراکنش است. تعیین‌کنندگان قیمت دارایی‌ها را به قیمت درخواستی می‌خرند و به قیمت پیشنهادی می‌فروشند، اما سازنده‌ی بازار، دارایی‌ها را به قیمت پیشنهادی می‌خرد و به قیمت درخواستی می‌فروشد. برای سازنده‌ی بازار الگوی پایین بخر بالا بفروش برای سودآوری رضایت بخش است. به خاطر همین است که کارگزاران مالی می‌گویند درآمد آنها حاصل از تفاوت قیمت‌های تبادل‌کننده‌ها است.
تفاوت‌های بین قیمت پیشنهادی و قیمت درخواستی نشانگر عرضه و تقاضا برای یک دارایی بخصوص است. پیشنهاد نشانگر تقاضا است و درخواست نشانگر عرضه‌ی یک دارایی است. عمق پیشنهادها و درخواست‌ها می‌توانند تأثیر بسزایی در تفاوت‌های بین قیمت ها داشته باشند، و قادر خواهند بود این تفاوت را به شدت گسترده کنند. اگر یکی از آنها خیلی بیش از دیگری باشد و یا اگر هر دوی آنها به حد کافی زیاد نباشند. سازندگان بازار و تبادل‌کنندگان از طریق سوءاستفاده از تفاوت بین قیمت ها و عمق پیشنهادها و درخواست‌ها، پول در می‌آورند و درنتیجه باعث ایجاد تبادل در این تفاوت‌های قیمتها می‌شوند.
نکات کلیدی
- تفاوت‌های بین قیمت ها اساسا به معنی تفاوت بالاترین قیمتی است که خریدار مایل به پرداخت برای خرید یک دارایی است و پایین‌ترین قیمتی یک فروشنده حاضر است قبول کند
- این تفاوت در واقع قیمت تراکنش است. تعیین‌کنندگان قیمت دارایی‌ها را به قیمت درخواستی می‌خرند و به قیمت پیشنهادی می‌فروشند، اما سازنده‌ی بازار دارایی‌ها را به قیمت پیشنهادی می‌خرد و به قیمت درخواستی می‌فروشد.
- پیشنهاد نشانگر تقاضا است و درخواست نشانگر عرضه‌ی یک دارایی است.
- تفاوت بین قیمت ها واحد غیررسمی اندازه‌گیری نقدینگی بازار است.
ارتباطِ تفاوت بین قیمت پیشنهادی و قیمت درخواستی با نقدینگی
اندازه‌ی تفاوت بین قیمت ها یک دارایی با دارایی دیگر به دلیل تفاوت در نقدینگی آنها متفاوت است. تفاوت بین قیمتها واحد غیررسمی اندازه‌گیری نقدینگی بازار است. برخی بازارها نقدینگی بیشتری نسبت به دیگر بازارها دارند و این مسئله در میزان تفاوت پایین‌تر بین قیمت پیشنهادی و قیمت درخواستی دیده می‌شود. به طور کلی، آغاز کنندگان تراکنش‌ها (تعیین‌کنندگان قیمت) تقاضای نقدینگی دارند، درحالیکه طرفین دیگر معامله (سازندگان بازار) نقدینگی را تأمین می کنند.
به عنوان مثال ارز نقدترین دارایی در نظر گرفته می شود و تفاوت بین قیمت پیشنهادی و قیمت درخواستی در بازار ارز بسیار پایین است (یک صدم درصد)؛ به بیان دیگر، تفاوت بین قیمتها را می‌توان در درصدهای پایینی از پنی نیز حساب کرد. از سوی دیگر، دارایی‌هایی که کمتر نقد هستند، مانند سهام با ارزش پایین، ممکن است تفاوت بین قیمت پیشنهادی و قیمت درخواستی‌شان برابر با 1 تا 2 درصدِ پایین‌ترین قیمت درخواستی آن دارایی باشد.
مثال تفاوت بین قیمت پیشنهادی و قیمت درخواستی
اگر قیمت پیشنهادی برای یک سهام 19 دلار باشد و قیمت درخواستی برای همان سهام 20 دلار باشد، در آن صورت تفاوت بین قیمت ها 1 دلار خواهد بود. همچنین می توان تفاوت بین قیمت ها به صورت درصدی گفت؛ اغلب این مقدار به صورت درصدی از پایین‌ترین قیمت فروش یا قیمت درخواستی محاسبه می‌شود. برای سهام آورده شده در مثال بالا، تفاوت بین قیمت ها به صورت درصدی با تقسیم 1 دلار به 20 دلار بدست خواهد آمد (یعنی تفاوت بین قیمت پیشنهادی و قیمت درخواستی تقسیم بر پایین‌ترین قیمت درخواستی) که می‌شود تفاوت بین قیمت، 5 درصدی. اگر یک خریدار بالقوه پیشنهاد دهد که این سهام را با قمیت بالاتری بخرد این تفاوت از بین خواهد رفت، و یا اگر یک فروشنده بالقوه حاضر شود که سهام را به قیمت پایین‌تر بفروشد.
تفاوت‌های بین قیمت ها
برخی از موارد کلیدیِ تفاوت‌های بین قیمت ها شامل یک بازار با نقدینگی بسیار بالا برای تمام اوراق بهادار است تا تضمین کننده‌ی سوددهی در یک نقطه خروج باشد. دوما، باید بین عرضه و تقاضا برای آن اوراق بهادار اختلاف وجود داشته باشد تا این تفاوت بوجود بیاید. تبادل‌کنندگان باید به جای اینکه بخواهند بر اساس سفارش بازار کار کنند، محدودیت سفارش در نظر بگیرند؛ بدان معنی است که تبادل‌کنندگان باید بدانند چه زمانی وارد شوند تا فرصت این تفاوت قیمت را از دست ندهند. در حالی که دو معامله به طور همزمان رخ می دهند این تفاوت بین قیمت ها هزینه‌ای نیز در پی دارد. در نهایت، تبادل های تفاوت بین قیمت پیشنهادی و قیمت درخواستی را می‌توان در اکثر انواع اوراق بهادار انجام داد که محبوب‌ترین آنها بازار بورس و اوراق بهادار خارجی است.
منبع: cintjournal.com