نیاز به یک سامانه احراز هویت دیجیتال که امن، حافظ حریم خصوصی و مصون از کلاهبرداری باشد و امکان احراز هویت را برای افراد تسهیل کند، هرگز به اندازه امروز حاد نبوده است؛ فناوری این مشکل را حل می کند.
به گزارش سکه نیوز به نقل از کوین تلگراف، امروزه که بیش از هر زمان دیگری زندگی مان آنلاین شده، ضرورت احراز هویت دیجیتال احساس می شود. صحبت از گذرنامه های ایمنی، نرم افزارهای رهگیری تماس با حفاظت از حریم خصوصی و حتی حرکت احتمالی به سمت سامانه های رای گیری آنلاین، همگی سخن از نیاز به احراز هویت دیجیتال می گوید.
در ژوئیه 2020، اجلاس جهانی اقتصاد اطلاعیه ای منتشر کرد که درباره خطرات و فرصت های «اینترنت اجسام» (internet of bodies) بود. از فناوری پوششی گرفته تا قطعات پیوندی با امکانات ارتباطی، نشان می دهد که هویت دیجیتال آینده ما بیشتر از آنکه ما هرگز فکرش را بکنیم، اطلاعات دربر می گیرد.
این در حالی است که تلاش برای احراز هویت دیجیتال، مخالفت های شدیدی را نیز در پی دارد. این که قرار باشد ما کنترل اطلاعاتمان را بیش از آنچه اکنون هست در اختیار دولت ها و نهادها بگذاریم، باعث هشدار بسیاری شده است.
فناوری راه حل است، نه مشکل
پاسخ این مشکل در حفظ وضعیت موجود نیست. رویدادهای سال 2020 بیش از هر چیز دیگری به ما نشان داد که رویکرد کنونی ما به احراز هویت با هدفمان متناسب نیست. هر چه بیشتر بر فضای آنلاین متکی می شویم، شکاف های نظام موجود آشکارتر می شود.
در دنیای رمزنگاری، به طور خاص، تاکید بر روی بی نامی به عنوان راه حل حفظ حریم خصوصی است. اما این هم پاسخ نیست. مشخص است که امکان ندارد در دنیای واقعی باشیم و به صورت کامل بی نام و نشان باقی بمانیم. مسافرت با هواپیما، پرداخت برای کالاها و خدمات آنلاین، دریافت خدمات درمانی و مجوز گرفتن برای رانندگی تنها نمونه های معدودی از کارهای روزانه ما است که نیازمند احراز هویت است.
فناوری پاسخ این مشکلات است. راهکارهای رمزنگاری شده مثل پروتکل های دانایی صفر (zero-knowledge) از یک سو تناقض میان بی نامی و حریم خصوصی را حل می کند و از سوی دیگر، امکان احراز هویت را فقط در صورت ضرورت قانونی فراهم می کند.
کاربرد در دنیای واقعی
گذرنامه های سلامت که بسیار درباره آن بحث شده، می تواند یکی از نمونه های کاربردی در این حوزه باشد. مثلا اگر قرار باشد شما اوایل سال 2022 یک پرواز داشته باشید، همه آنچه که شرکت هواپیمایی واقعا لازم است درباره شما بداند، این است که حضور شما باعث آلودگی دیگر مسافران نشود. ممکن است وارد کشوری شوید که ایمن بودن از تب زرد را اجباری کرده باشد. شما واکسن کووید19 و تب زردتان را می زنید و این در کارت هویت دیجیتال شما ثبت و با پروتکل دانایی صفر رمزنگاری می شود.
حالا می توانید بدون آشکار کردن محل و زمان واکسینه شدن یا نام مرکز درمانی و پزشک مسئول آن، ثابت کنید که نسبت به این دو بیماری ایمن هستید. شرکت هواپیمایی هم کافی است که یک کد QR را از گوشی شما اسکن تا مطمئن شود که شما خطری برای دیگر مسافران ندارید.
اگرچه شیوع کووید19 یک مورد استفاده فوری را برای این فناوری فراهم کرده، اما کاربردهای آن بسیاری گسترده تر از این است. اگر قصد خرید کالاها یا خدماتی را دارید که محدودیت های خاص مثلا محدودیت سنی دارد، می تواند یک کد QR تولید کنید که فقط سن شما را ثابت می کند و دیگر نیازی به نشان دادن کپی مدارک هویتی ندارید. در مورد کرایه کردن یک ماشین یا گرفتن یک وام نیز همینطور است و شما می توانید بدون ارایه اطلاعات دیگر، داشتن گواهینامه رانندگی یا عدم سوء سابقه در بانک ها را اثبات کنید.
پیشگیری از سوء استفاده و تضمین پایبندی
زیربنای این سامانه باید یک مکانیسم ایمن در مقابل خرابی باشد که فقط در صورت وجود ضرورت قانونی هویت شما را آشکار کند. این مسئله برای تضمین پایبندی به حوزه قضایی مربوطه و جلوگیری از سوء استفاده از سامانه ضروری است.
برای نمونه، اگر کسی با یک ماشین اجاره ای از یک بانک سرقت کرد یا اینکه فقط توسط پلیس جریمه شد، ماموران باید از هویت او اطلاع یابند. در چنین شرایطی می تواند پروتکل دانایی صفر را رمزگشایی کرد. غیرمتمرکز کردن این مسئولیت و توزیع آن میان چندین طرف، امکان سوء استفاده از آن را از بین می برد.
در سال 2021، کم کم شاهد ظهور سیستم هایی خواهیم بود که به مردم امکان جابجایی با احراز هویت دیجیتال را می دهد و این آغاز پایان سیستم های مدرک محور قدیمی و شروع عصر جدیدی از کنترل شخصی روی داده هایمان خواهد بود.